Dlaczego należy suplementować selen? (i nie łączyć go z cynkiem!)

Faktem jest, że choroba Hashimoto związana jest z niedoborami niezbędnych składników pokarmowych. Coraz więcej jest także doniesień podkreślających rolę suplementacji określonych witamin i mikrolementów w terapii chorób autoimmunologicznych. Szczególne znaczenie przypisuje się selenowi. Dlaczego?

Tarczyca jest narządem o największym stężeniu selenu – cechuje się najwyższą zawartością tego pierwiastka na gram swojej tkanki. Selen w połączeniu z białkami tworzy związki o działalności przeciwutleniającej, takie jak peroksydaza glutationowa (ang. glutathione peroxidase, GPx). Związki te, zwane selenoproteinami chronią tarczycę przed destruktywnym działaniem nadtlenku wodoru, powstałego w trakcie przemiany jodu do postaci aktywnej – działają jako antyoksydanty.

Wspomniany nadtlenek wodoru jest silnym utleniaczem i powoduje znaczące uszkodzenie komórek. Kiedy spożycie jodu jest wysokie, produkcja nadtlenku wodoru również wzrasta a co za tym idzie niezbędna jest większa ilość selenu, by zneutralizować jego szkodliwe działanie. Niedobór selenu prowadzi zatem do niebezpiecznego wzrostu poziomu szkodliwego nadtlenku wodoru. Związek ten powoduje silne uszkodzenia komórek i stan zapalny w miąższu tarczycy. Powstałe ognisko zapalne skutkuje kumulacją komórek ukłądu odpornościowego, które tworząc tzw. nacieki, gromadzą się w odpowiedzi na sygnał organizmu do interwencji.

Suplementacja selenem w hashimoto ma znaczenie

Przede wszystkim wymienia się jego rolę w regulacji produkcji nadtlenku wodoru oraz jego metabolitów. Pierwiastek ten jest także elementem budulcowym w produkcji hormonów tarczycy. Badania wykazują, że suplementacja selenu u osób z niedoczynnością tarczycy przyczynia się do normalizacji jej funkcji. Ponadto, wedle Journal of Endocrinology, u osób z chorobą Hashimoto przyjmujących selen, zmniejsza się poziom autoprzeciwciał anty-TPO, oraz, jak podają inne badania, wskaźniki stanu zapalnego. W niektórych przypadkach 3-miesięczna suplementacja tym pierwiastkiem zmniejszała o połowę poziom przeciwciał anty-tarczycowych.

Podsumuwując, selen:

• Katalizuje produkcję aktywnej formy hormonów tarczycy (przemianę T4 do T3)
• Chroni tarczycę przed destruktywnym działaniem nadtlenku wodoru poprzez tworzenie selenoprotein.

Zgodnie z opinią Państwowego Instytutu Zdrowia znaczna ilość przypadków niedoboru selenu związana jest jest z chorobami przewodu pokarmowego m.in. chorobą Crohna, chirurgicznym usunięciem żołądka, chorobami związanymi se stanem zapalnym jelit i zaburzeniem wchłaniania w jelicie cienkim. Wymienia się także celiakię. Stwierdzono również znamiennie mniejsze stężenie selenu w surowicy krwi u pacjentów z chorobą Hashimoto w porównaniu do osób zdrowych. Zauważono również, że nawyki żywieniowe tylko w niewielkim stopniu wpływają na stężenie selenu w surowicy chorych osób.

Jak suplementować selen przy niedoczynności tarczycy?

Warto wspomnieć, że prepaty typu „Multiwitamina“ nie są najszczęśliwszysm rozwiązaniem. Obecność innych składników może istotnie zaburzać wchłanianie selenu. Przykładem mogą być preparaty składające się z cynku i selenu. Są to pierwiastki antagonistyczne i wzajemnie znoszą swoje działanie, efektem czego jest brak oczekiwanych rezultatów lub są one nieprzewidywalne. Co więcej, pierwszy z nich powinien być przyjmowany wieczorem, a drugi rano. Dzienna dawka selenu powinna być wzięta na czczo razem z witaminą E, która poprawia jego wchłanianie.

W Polsce zalecane, dzienne spożycie selenu dla osoby dorosłej wynosi 60-70 µg, a dla dzieci połowę tej dawki.

Z kolei Food & Drug Administration (FDA) zaleca co najmniej 55 µg tego pierwistka dziennie. W przypadku stwierdzenia niedoboru selenu, zalecane jest spożycie conajmniej 100 µg/dzień.

Więcej o suplementacji cynkiem w chorobie Hashimoto

Pomóż innym zdobyć wartościową wiedzę. Udostępnij ten artykuł na swoim Facebook’u.

Publikowane na blogu treści są opiniami niezależnych autorów – specjalistów w dziedzinie nauki i dietoterapii. Norsa Pharma Sp. z o.o. nie ponosi odpowiedzialności za treści zawarte w publikacjach.